Simon Hendrik Quatfass (Simon)

Simon werd geboren op 6 augustus 1882 in Watergraafsmeer.
Tweede zoon (5e kind) van Johan Georg Quatfass en Cornelia Lunstroo. Simon trouwde op 4 maart 1909 in Watergraafsmeer met Hermina Alida Betlehem, (Mijntje). Hij was toen 26, zij 24 jaar oud,. Mijntje was geboren op 8 mei 1884 in Amsterdam als dochter van Sietze Harmens Betlehem en Gezina Hendrika Lunstroo. Gezina Hendrika was de 2 jaar jongere zus van Simon's moeder, Cornelia Lunstroo. Simon en Mijntje waren dus neef en nicht.

Kinderen van Simon en Mijntje:
Simon Hendrik (Simon), geboren op 24 december 1909 in Watergraafsmeer.
Sietze Harmens (Henk) , geboren op 14 februari 1913 in Watergraafsmeer.

Mijntje Bethlehem

Simon was sportief. Tot op latere leeftijd deed hij gymnastiekoefeningen. Hij begon de dag met een schouderhandstand.
In zijn jonge jaren was hij net als zijn broer Freek worstelaar (o.a. kampioen van Amsterdam in 1906). Hij deed daarvoor krachttraining met zelfgemaakte gewichten (twee met cement gevulde bloempotten en een stok er tussen in).
Hij gaf het worstelen op nadat hij een arm gebroken had en zijn toekomstige vrouw hem voor de keuze stelde: 'mij of het worstelen'. Mijntje was een bijzonder mooie vrouw, dus de keus was snel gemaakt.

Simon was eerst tuinder van beroep (specialiteit: uien). Hij had in 1908 de tuinderij aan de Ringdijk 87 overgenomen van zijn vader.
Op de tuinderij werkte ook personeel. Het was zwaar werk en ze moesten 's morgens vroeg beginnen. Mijntje zorgde voor het vele eten van de werkmannen. Vóór ze trouwde had ze een succesvol naaiatelier, samen met haar zus Luus en een vriendin, Dien Abeen. Vanaf haar trouwen draaide haar leven rondom de vele schaftpauzes. 'Ze hadden hun kont nog niet gekeerd of daar stonden ze alweer' vertelde ze er later over.
Het tuinpersoneel sprak Simon aan met 'baas'. Later werd hij door zowel zijn vrouw als zijn kinderen ook 'Baas' genoemd.
Toen het Betondorp gebouwd werd begonnen Simon en Mijntje daar een groentenwinkel (Ploegstraat 60), vlakbij de Reve's die op nummer 57 woonden. (Volgens de woningkaart verhuisden ze op 11 augustus 1924 van de Ringdijk naar de Ploegstraat)
De grond van de tuinderij werd na 1928 verkocht. Later werd op de plaats waar de tuinderij was o.a. een grote Renaultgarage gebouwd (nu aan het einde van de Wibautstraat, vlak bij het Amstelstation).
Op het kaartje waarop S.H. Quatfass zich beleefd aanbeveelt wordt nog gesproken van de tuinderij aan de Ringdijk. Later kreeg hij een nieuwe tuin in Diemen en nog later in Duivendrecht. Naast het werk in de winkel is Simon altijd blijven tuinieren.
Het woonhuis van de boerderij aan de Ringdijk werd veel later afgebroken, in 1946.
Nadat de winkel was overgenomen door zijn zoon Simon en zijn vrouw Jeanne Hesp verhuisden Simon en Mijntje naar Veeteeltstraat 150 (ook Betondorp).

Simon, de kinderen en Joop

Simon was een zachtaardige man. Hij had diep gegroefde eeltige handen van het werken in de tuin en hij rook voor altijd naar aarde. Simon heeft altijd een tuin aangehouden. Eerst in Diemen, later in Duivendrecht. Daar hield hij ook konijnen. Elke verjaardag en met kerst werd er een zelfgeslacht konijn gegeten. Konijnensoep (hart en lever van het konijn werden meegekookt) en gebraden konijn bij de aardappels.
Hij kon prachtig verhalen vertellen over vroeger, maar over het einde van Joop vertelde hij niet graag.
Joop was zijn lievelingspaard dat hij had ten behoeve van de groentenwinkel. Het was een afgekeurd drafpaard dat altijd alle andere paarden wilde inhalen. Als 's zondags het gezin met paard en wagen langs het Merwede kanaal (tegenwoordig Amsterdam-Rijnkanaal) op familiebezoek ging in Nigtevecht liep 'de Baas' op last van 'Moe' de hele weg naast Joop om te zorgen dat hij niet te hard ging.
Op een kwade nacht werd Joop gestolen uit de wei. De rest van zijn leven achtervolgde Simon 's nachts tijdens zijn slaap luidop dromend de dief.

Mijntje was 'de Baas' de baas. Haar zuinigheid is welhaast legendarisch. De kachel ging niet langer aan dan strict noodzakelijk, de wastafel had maar één kraan -koud- en elke avond mocht het licht pas ontstoken worden nadat het Parool bezorgd was. Er stond voor het huis een lantaarnpaal en die gaf tot die tijd voldoende licht, vond Mijntje. Electriciteit werd afgerekend d.m.v. een meter die draaide op guldens. Elke keer als de gulden op was moest 'de Baas' in het pikkedonker naar boven in de rommelkast met veel gestommel een gulden bijvullen. Méér dan één gulden tegelijk in de meter zou maar tot verspilling leiden.

Ooit had de dokter gezegd dat Simon in verband met zijn zwakke darmen laxerende dingen beter kon mijden. Zo kon hij bijvoorbeeld 's morgens beter gekookte rijst nemen als ontbijt. Sinds die tijd ontbeet hij elke dag met gekookte rijst... met boter en suiker.

Bij zijn overlijden liet Simon een huis na aan de Camperstraat in Amsterdam. Hij had dat als belegging gekocht, maar ooit had hij méér huizen. De ome Herman die in het verhaal genoemd wordt is Herman Bethlehem, een zwager van Simon. Henk hemelt de kwaliteit van de huizen nogal op.

Simon overleed op 28 mei 1963 aan longkanker. Hij was toen 80 jaar oud. Hij is begraven te Diemen op 'Gedenk te Sterven'.
'Kom toch ook Moe', zei hij op zijn sterfbed. 'Nee Baas,nu niet, maar volgend jaar kom ik' antwoordde Mijntje. Ze heeft woord gehouden. Ruim een jaar later (4 september 1964, 80 jaar oud). overleed ze in het Burgerziekenhuis aan complicaties bij een galsteenoperatie. Ook zij werd begraven op 'Gedenk te Sterven'.

Veeteeltstraat 150. Het is ongeveer in 1960, vlnr. Simon, Marijke, Mijntje, Peter, Hans, Henny, Simon Op de achtergrond, nog net zichtbaar, de TV, gekocht ter gelegenheid van hun 50 jarig huwelijk.